“ჩვენ აღარ შეგვიძლია გულგრილად ავაცილოთ სიღარიბის პრობლემას თვალი. ცვლილება მოითხოვს კოლექტიური პასუხისმგებლობის აღებას სიღარიბის და უკიდურესად გაჭირვებული ადამიანების მიმართ” – აცხადებს შრომის საერთაშორისო ორგანიზაციის გენერალური დირექტორი გაი რაიდერი. მისი თქმით, დროა ფოკუსირება მოხდეს უკიდურესი სიღარიბის სიტუაციაზე რომელიც მრავალი ადმაინის დისკრიმინაციის მიზეზია.
მსოფლიში 870 მილიონი დაოჯახებული მუშათაა რომლებიც ცხოვრობს დღეში 2 დოლარზე ნაკლებ ხელფასზე ცხოვრობენ. აქედან თითქმის 400 მილიონი ცხოვრობს უკიდურეს სიღარიბეში. 660 მილიონი მუშა ცხოვრობს სიღარიბის ზღვარის ზემოთ, მაგრამ მაღალია რისკი, რომ ისინიც ზღვარს ქვემოთ ჩამოვლენ.
საშუალოდ, სიღატაკის ზღვარზე მცხოვრებ ადამიანებს განსაკუთრებით ემუქრება დისკრიმინაცია და გამორიცხვა საზოგადოებიდან სიღარიბის გამო. ეს უსამართლობა იზრდება და გადადის მრავალჯერად დისკრიმინაციაში, მათ შორის გენდერულ დისკრიმინაციაშიც.
მდგრადი განვითარება ნიშნავს ბრძოლას სიღარიბისა და უთანასწორობის წინააღმდეგ და აღიარება ამ ორი პრობლემის ერთმანეთთან უშუალო კავშირისა. სამსახური არის ფუნდამენტური ბმული ადამიანების შორის, საზოგადოების და ეკონომიკის შორის და მუშაობის ხარისხი არის ინსტრუმენტული სოციალური ტრაექტორიის განვითარებისთვის. ამ ჩარჩოში თუ განვსაზღვრავთ, მუშაობის პირობების გაფართოების შესაძლებლობა რომელიც მისცემს მუშას თავისუფლების, უსაფრთხოების, სამართლიანობისა და ღირსების პირობებს არის კრიტიკული მიზანი და მით უფრო აქტუალურია, რომ აღმოიფხვრეს უკიდურესი სიღარიბის პრობლემები. სიღარიბის დაძლევის სამიზნეები უნდა იყოს განსაზღვრული განვითარების პროცესში, რომელიც აღიარებს და აძლევს ეფექტურ, ცენტრალურ როლს, მუშა ადამიანის სიცოცხლეს და ამავდროულად მათ ღირსეული შრომისგან იმედს მისცემს როგორც სიღარიბის დაძლევის მდგრადი მარშრუტის არსებობაში. როგორ შეიძლება ეს გაკეთდეს?
შესაძლებლობები პროდუქტიული დასაქმების და მიღების უნდა გახდეს პოლიტიკის პირდაპირი მიზანი, სისტემატიური და ოპერაციული, დასაქმების ხელსაყრელი მაკროეკონომიკური პოლიტიკა უნდა მოხდეს რომ ინკლუზიური და ხელმისაწვდომი მაკრო ეკონომიკური ფინანსებით სარგებლობა არსებობდეს, რომ უზრუნველყოს ასეთი პოლიტიკის გამოწვევაზე ეფექტიანი რეაგირება და გააუმჯობესოს უკიდურესი სიღარიბის ზღვარზე მცხოვრებთა ყოფა.
საჭიროა შეიქმნას სოციალური დაცვის საფეხურები, რომ არსებობდეს ძირითადი სოციალური დაცვა ყველა უკიდურესად გაჭირვებულ ადამიანისათვის, რომელიც შეამცირებს მათ დაუცველობას და ამავე დროს დაეხმარება შესაძლებლობების განვითარებაში.
ცვლილება მოითხოვს კოლექტიური პასუხისმგებლობის აღებას სიღარიბის და უკიდურესად გაჭირვებული ადამიანების მიმართ. საჭიროა მსოფლიომ ნახოს, რომ შესაძლოა უფლებების და ინკლუსიური სისტემის შექმნა სადაც მდგარი განვითარების ფოკუსია სამსახური.